مطالعه تطبیقی منابع اجتماعی سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران (بررسی موردی دولتهای اصلاحات( دولت های هفتم و هشتم) و اصول گرا (دولت های نهم ودهم) )

امروزه به واسطه ارتباطات وسیع و روزافزون بین کشورها و ملت ها، سیاست خارجی، نقش تعیین کننده ای در سرنوشت آن ها بازی می کند. به همین دلیل، بررسی زوایای گوناگون سیاست خارجی کشورها، جزو دغدغه اندیشمندان حوزه روابط و سیاست بین الملل به شمار می رود. از جمله عوامل موثر در شکل گیری سیاست خارجی همه کشورها و از آنجمله جمهوری اسلامی ایران، که کمتر مورد کنکاش واقع شده است، «منابع اجتماعی» است. روش های گوناگونی برای بررسی سیاست خارجی کشورها وجود دارد. یکی از روش هایی که در سالهای اخیر جهت بررسی سیاست خارجی کشورها مورد استفاده ی اندشمندان قرار گرفته است ، استفاده از چارچوبه ای است که نظریه های روابط بین الملل به دست می دهند.
در این مقاله، نویسندگان با بهره گیری از نظریه سازه انگاری، با روش تحلیلی – توصیفی و گردآوری مطالب بصورت کتابخانه ای و استفاده از منابع الکترونیکی، دریافته اند که؛ با توجه به تعدد هسته های اصلی هویتی در ایران (اسلامیت، ایرانیت و تجدد خواهی) ، و با توجه به هویت اجتماعی شکل گرفته در هر دوره پس از انقلاب اسلامی و منابع و مولفه های اجتماعی موثر در آن هویت، سیاست خارجی نیز دستخوش تحول گردیده، به گونه ای که بعنوان نمونه، در دوره ی موسوم به اصلاحات و اصول گرایی، محورهای سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران متاثر از منابع و هویت اجتماعی حاکم، با همدیگر متفاوت بوده است.