پیشگیری از بزه دیدگی ناشی از بی توجهی به اطفال در سیاست جنایی ایران

بی توجهی؛ عدم توجه (عمدی و غیرعمدی) والدین به نیازهای اساسی کودک که برای رشد توانایی های جسمی، هوشی و عاطفی کودک ضروی است؛ تلقی می شود، با این اوصاف، هدف و محور اصلی بکارگیری روش های پیشگیرانه کنشی، مبارزه با بزه دیدگی کودکان در معرض خطر آسیب پذیری در برابر تعرضات و تجاوز و بی توجهی است، یکی از مهمترین اقدامات برای حمایت کودکان و نوجوان شناسایی کودکان مستعد بزه دیدگی است، شناسایی کودکان در معرض خطر، از طریق گزارش بستگان، همسایگان، مسئولین مدرسه و غیره می تواند صورت پذیرد.
در این مقاله نگارندگان با روش تحلیلی - توصیفی به واکاوی اقسام پیشگیری اعم از پیشگیری کیفری (واکنشی) و غیرکیفری (کنشی/ اجتماعی و وضعی) با موضوعیت بزه دیدگی اطفال ناشی از بی توجهی والدین، مورد مطالعه قرار داده اند و همچنین از دیگر روش های نوین در جهت پیشگیری غیرکیفری از بی توجهی به کودکان؛ یعنی پیشگیری مشارکتی که به نقش سازمان ها و نهادهای غیردولتی به عنوان بازوی تعاون دولت در اجرای سیاست های پیشگیرانه، توجه شده است؛
یافته ها و بنابراین وجود مرکز گزارش دهی کودکان در معرض خطر تسهیل کننده ی این امر می باشد؛ آن چه که در پیشروی راهبرد پیشگیری کیفری در حوزه حمایت بزه دیدگی ناشی از بی توجهی به اطفال مهم است، استفاده از سازوکار حقوق کیفری به صورت ویژه و متفاوت با آنچه که در زمینه حمایت کیفری از بزرگسالان وجود دارد، است. بر این اساس، سیاست کیفری در راستای اصل حمایت کیفری افتراقی و خاص از کودکان در برابر بزه دیدگی ناشی از بی توجهی به نحوی از سازوکار جرم انگاری حمایتی بهره باید جست که با وضعیت خاص این گروه آسیب پذیر همخوانی داشته باشد.