غایت هستی براساس آموزه های نهج البلاغه

بر اساس آموزه های امام علی× هدف از خلقت انسان، تحقق انسانیت در پرتو اخلاق است که منجر به رضایت خدای متعال می گردد. خدای سبحان برای تحقق این غایت، جهان طبیعت را آفریده و افزون بر آن دین را برای تحقق غایت مذکور بر بشر عرضه کرد. به رغم آنکه تصور می شود غایت دین، سعادت اخروی است و لازمه آن چشم پوشی از سعادت دنیوی است، امام علی× نشان می دهد که غایت دین، پس از آگاهی و پیوند دادن بشر به امر متعالی، در وهله نخست ایجاد سعادت دنیوی در چارچوب اخلاق است که لازمه آن از یک سو فضیلت مندی و تقواورزی و از سوی دیگر بهره مندی شایسته از مواهب دنیوی است و غایت آن در وهله دوم تحقق سعادت اخروی است، ازاین رو بشر موظف است انسانیت را ارتقاء بخشد، بی آنکه لازم باشد از دنیا چشم پوشی کند، حتی می توان ادعا کرد انسان در صورتی شایسته سعادت اخروی می گردد که نخست سعادت دنیوی مبتنی بر اخلاق را ایجاد کرده باشد.