تبیین نقش مدیریت محله ای بر پایداری اجتماعی شهر تهران از طریق سرمایه های اجتماعی ارتباط دهنده شهری

برنامه ریزان و سیاست گذاران شهری در سال های اخیر با رویکردی مبتنی بر مدیریت محله ای و به کارگیری سرمایه های اجتماعی ارتباط-دهنده، سعی در حل مسائل شهری و ارتقا و بهبود پایدارای اجتماعی در شهر کرده اند. براین اساس، هدف از نگارش این مقاله ارایه مدل مناسب مدیریت محله ای به منظور پایدارای اجتماعی شهر تهران، با تاکید بر سرمایه اجتماعی ارتباط دهنده است. این مقاله بر پایه مطالعات توصیفی- تحلیلی و با روش گردآوری داده ها و اطلاعات با استفاده از ابزار پرسشنامه استاندارد و محقق ساخته به صورت پیمایشی انجام گرفته است. جمعیت آماری شامل تمامی شهروندان مناطق 1، 5، 8، 11 و 17 شهر تهران است که از آن 384 نفر به روش نمونه گیری خوشه ایدو مرحله ای انتخاب شدند. آلفای کرنباخ محاسبه شده برابر با 945/0 به دست آمد که نشان می دهد همبستگی کافی بین گویه های پرسشنامه با متغیرشان وجود دارد. نتایج به دست آمده بیانگر تاثیر معنادار مدیریت محله ای بر سرمایه اجتماعی ارتباط دهنده است (t=3.321>2.58). این تاثیر به میزان 402/0 است. هم چنین حضور متغیر میانجی، مدیریت محله ای با سرمایه اجتماعی و رابطه سرمایه اجتماعی با متغیر پایدارای اجتماعی شهر تهران با 95% اطمینان معنادار بوده است. در مجموع نتایج به دست آمده، بیان می کنند که اگر مسئولان برنامه ریز محلی شهر تهران بتوانند با افزایش میزان اعتماد از طریق مطلوبیت عملکرد، تعهد به وظایف و در نهایت کسب پذیرش مردمی به کشف شبکه های غیررسمی سرمایه های اجتماعی ارتباط دهنده نائل شوند، این نوع از سرمایه ها، به گسترش روابط عمودی بین مدیریت محله ای و سطوح بالاتر تبدیل می شود و پیوندهای درونی در محله، حس تعلق و مشارکت افزایش خواهد یافت. این نوع از سرمایه ها در نهایت از طریق ارتقا، سطح آگاهی، اعتماد و پیوندهای درونی تقویت شده و به ایجاد انجمن های توسعه محلی که یکی از عوامل اصلی و بنیادی تحقق پایدارای اجتماعی شهر است، می انجامد.