ارزیابی نظام مدیریت توسعه روستایی ایران: تحلیلی بر مبنای الگوی مکنزی

از الزامات توسعه در مناطق روستایی و چه بسا کل کشور، وجود نظام مدیریت توسعه روستایی است، نظامی که از حداقل آسیب های موجود برای یک مجموعه تشکیلاتی برخوردار باشد. بدین منظور، پژوهش حاضر با هدف بررسی آسیب های نظام مدیریت توسعه روستایی ایران بر مبنای الگوی مکنزی توسعه یافته انجام گرفت. روش کیفی- کمی (آمیخته از نوع طرح اکتشافی) برای انجام پژوهش اتخاذ شد. نمونه های پژوهش به صورت هدفمند انتخاب و تا زمان اشباع یافته ها به داده برداری مبادرت شد (10=n). در انتخاب نمونه ها، از افراد مطلع به موضوع در بین صاحب نظران دانشگاهی و افراد شاغل در دستگاه های اجرایی استفاده شد. از طریق پرسشنامه باز محقق ساخته، آسیب های شناسایی شده در دسترس افراد نمونه قرار گرفت و از این طریق اعتبار نتایج سنجش و ارزیابی شد، همچنین از نرم افزار Nvivo10 به منظور ترسیم الگوی نهایی پژوهش استفاده بعمل آمده است. نتایج نشان داد در مجموع 72 آسیب در نظام وجود دارد که بیشترین آنها به ابعاد کارکنان و ساختار اختصاص دارد. از بین آسیب های شناسایی شده، فقدان سازمان تخصصی متولی روستا و جای خالی سیاست توسعه روستایی در راهبرد ملی به عنوان آسیب توسط تمام نمونه های تحقیق بیان شد. از دیگر آسیب های مهم می توان به سردرگمی و تداخل وظایف سازمان های متولی روستایی، تعدد نهادی و سازمان ها در امر توسعه روستایی، نبود منابع مالی پایدار، ناسازگاری ارزش ها با شرایط واقعی جامعه بومی، ذینفع نبودن جامعه محلی در سایه ارزش ها، ناهماهنگی بین سطوح تصمیمات، وجود تعداد کثیری از نیرو های آموزش ندیده و غیر متخصص در حوزه توسعه روستایی، نظام آموزش مهارت ناکارآمد در حوزه توسعه روستایی و سیاست های شهرگرایی و صنعت گرایی و تاثیر آن بر جامعه روستایی اشاره کرد.