تبیین و تحلیل تاب آوری اجتماعی برای مقابله با سوانح طبیعی

در حال حاضر، با کاربرد بیش تر در علوم اجتماعی، مفهوم تاب آوری با قاعده و اصول خاصی مورد استفاده قرار می گیرد و توانایی برای بازیابی و زنده ماندن، یکی از اشکال مطلوب آن است. علاوه بر این ارزش های گوناگون و گاه متضاد در داخل همه ی سیستم های اجتماعی وجود دارد. این موضوع که یک پیامد بر دیگری ترجیح داده شود و یا وضعیت موجود حفظ شود، باید مورد توجه قرار گیرد. بنابراین مطالعه حاضر به تبیین و تحلیل تاب آوری اجتماعی در حوزه مدیریت سوانح طبیعی تاکید کرده است.
این تحقیق یک مطالعه مروری است که از منابع کتابخانه ای و اینترنتی مختلف استفاده شده و از مجموع 145 مقاله و کتب یافته و بررسی شده، مستندات 90 مقاله و کتب مرتبط و معتبر در رابطه با تاب آوری اجتماعی استخراج و مورد بررسی و تحلیل قرار گرفتند.
با توجه به مباحث مطرح شده در این تحقیق، سه بعد مهم تاب آوری اجتماعی شناسایی شد؛ 1. توانایی های بازیگران اجتماعی به منظور مقابله و غلبه بر تمامی دشواری های بدیهی، 2. ظرفیت و توانایی آنها برای یادگیری از تجارب گذشته و تعدیل آنها به منظور تحت فشار گذاشتن چالش های جدید در آینده (ظرفیت های انطباقی) و 3. توانایی آنها در ایجاد نهادهایی که رفاه فردی و نیرومندی اجتماعی پایدار در برابر بحران های حال و آینده (ظرفیت های دگرگون شونده) را پرورش می دهند را مورد ملاحظه قرار داده اند.
نتایج این مطالعه نشان می دهد که تاب آوری اجتماعی به جای یک وضعیت معین یا ویژگی های یک نهاد و موجودیت اجتماعی، به عنوان یک فرآیند پویا درک می شود که در زمان ها و مکان های مختلف، استراتژی ها و برنامه های مختلفی برای مقابله با فاجعه دارد. در تاب آوری اجتماعی افراد در زمان و مکان زیست محیطی، محیط اجتماعی و نهادی خاص خود مطالعه می شوند. به این ترتیب، این یک مفهوم عقلانی است تا یک مفهوم ذاتی.
یادگیری اجتماعی، تصمیم گیری مشارکتی و فرآیندهای تحول جمعی به عنوان جنبه های اصلی و محوری تاب آوری اجتماعی شناخته می شوند. تاب آوری اجتماعی نه تنها یک مفهوم پویا و رابطه ای است بلکه یک نوع درک عمیق سیاسی است.