ظهور تراژدی نو در تئاتر بریتانیا با تاکید بر نمایشنامه «جنون» 4. 48 اثر سارا کین

دهه 90 برای تئاتر بریتانیا، دهه ای پر از جنجال و تغییر بود که می توان آن را واکنشی به دوران پر از سرکوب تاچر دانست. نویسندگان این دوره که الکس سییرز آثارشان را تئاتر in-yer-face نامید، با زبانی تند و تصاویری عریان و خشن تمام مرزهای زندگی انسان مدرن را مورد حمله قرار دادند. هدف این مقاله طرح رابطه ای تراژیک میان تماشاگر و اجراگر در این صحنه پر از تنش است و برای این منظور نمایشنامه جنون 4. 48 اثر سارا کین برای بررسی موردی انتخاب شده است. برای این منظور نویسنده با حمله به مرزها، عمیق ترین لایه های ناخودآگاه را فرو می پاشد که نتیجه آن فرمی از تراژدی نو در تقابل دو حس ترس و نیاز است. به این ترتیب صحنه با بازنمایی تروماتیکی سرکوب های فردی و تاریخی، ارتباط سه گانه ای می شود میان قربانی، متجاوز و ناظر. با برقراری این ارتباط هم تماشاگر و هم اجراگر، طی چند مرحله با ترومای خود روبه رو و با آن یکی می شوند، و با پذیرش و اعتراف به آن به سوگواری غم خود می نشینند. این سوگواری مشابه تجربه ای آیینی آنها را به آستانه می رساند که نتیجه آن خودآگاهی و رهایی تاریخ است.