بررسی جایگاه ایران و ایرانیان در تاریخ نگاری رنسانس

تاریخ‏نگاری رنسانس، همانند سایر وجوه این نهضت فرهنگی و ادبی، در پی احیای فرهنگ و تمدن یونان و روم باستان بود. از زمان جنگ های ایران و یونان، بربرخواندن غیریونانی ها متوجه ایرانی ها شد و در هویت‏سازی تاریخی آنها، به ابداع مفهوم «دیگری» انجامید. این در حالی است که تفکر فلسفی یونانی ها، ایرانی ها را صاحبان خرد و حکمت دانسته و شیو? حکومت‏داری آنها را ستوده بود.
تاریخ‏نگری و تاریخ‏نگاری رنسانس در وجوه مختلف، از اندی ش ? یونانی و رومی ت ا ثیر پذیرفت؛ اما در ارتباط با موضوع و جایگاه ایران در تاریخ باستان و دور? معاصر، از مکتب فلسفی سقراط و شاگردانش پیروی کرد. ترج م ? کوروپدیا اثر گزنفون به جای تواریخ هرودوت، در این زمینه تاثیرگذار بود. علاوه براین، ازیک سو گرایش تاریخ‏نگاری رنسانس به تاریخ سیاسی و تاریخ ملی و ازسوی دیگر تحولات سیاسی در آسیای غربی، ازجمله فرمانروایی تیمور و اوزون حسن آق‏قویونلو بر ایران، در تحول رویکرد تاریخ‏نگاری رنسانس به ایرانی ها تاثیر بسزایی داشت.
این پژوهش به روش توصیفی تحلیلی در صدد است چرایی و چگونگی «تداوم» و «تحول» در اندی ش ? تاریخی رنسانس را در مقایسه با دوران پیش از آن، در ارتباط با جایگاه تاریخ و تمدن ایران بررسی کند.