رویکردی نوین به توسعه مناطق جغرافیایی؛ با تاکید بر مناطق مرزی و کم برخوردار (موردمطالعه: مناطق مرزی شرق ایران)

هر منطقه ی جغرافیایی از یک سری ظرفیت ها و پتانسیل هایی برخوردار است که با شناخت و شناسایی آن ها و کاربست ان درروند توسعه منطقه موجبات شکوفایی مناطق جغرافیایی موردنظر را به دنبال خواهد داشت. اما با نگاه حکمرانی به جای حکمروایی و همچنین رویکرد مدرن به جای پست مدرن و برنامه ریزی های کلاسیک به جای برنامه ریزی های نوین و ساختار سلسله مراتبی به جای ساختار شبکه ای شاهد هرز روی بسیاری از این ظرفیت ها و پتانسیل ها و به تبع عقب ماندگی مناطق جغرافیایی مختلف درروند توسعه خواهیم بود. در حقیقت در یک ساختار سلسله مراتبی و یک نظام برنامه ریزی کلاسیک ،مناطق کوچک تر، حاشیه ای و کم برخوردار ذاتا و عمدا از مزایای توسعه کلان کشور محروم گشته و سال به سال دچار عقب ماندگی بیشتری نسبت به مناطق سطح بالاتر خواهند شد. بنابراین ، راهکار برون رفت از این باتلاق را باید در عبور از نظام برنامه ریزی کلاسیک و حرکت به سمت رویکردهای نوین سامان دهی فضا دانست. ازاین رو، مقاله حاضر معتقد است شیوه های نوین مدیریت فضا که شامل شاخص ها و پارامترهای حکمروایی مطلوب است می توانند مناطق جغرافیای خاص و حاشیه ای را به جایگاه واقعی خود در جهت توسعه همه جانبه رهنمون سازند. بنابراین ، تحقیق حاضر در نظر دارد مکانیسم های رویکردهای نوین توسعه و نقش آن ها در بارورسازی ظرفیت های واقعی مناطق جغرافیایی مختلف را نشان دهد. به تبع دغدغه اصلی مقاله ارتباط این رویکرد با توسعه مناطق مرزی شرق ایران است.