راهبرد اتحاد پیرامونی رژیم صهیونیستی و موازنه تهدید با ایران(بررسی تاثیر انقلاب اسلامی بر تغییر راهبرد اتحاد پیرامونی )

ایران و اسرائیل در دوره پهلوی در چارچوب دکترین اتحاد پیرامونی، مناسبات مبنی بر همکاری استراتژیک را شکل دادند. اما در سال 1978 م و قطع مناسبات رژیم صهیونیستی با ایران، دکترین پیرامونی، تحت تاثیر مواجه با تهدید انقلاب اسلامی قرار گرفت. مقاله پیش رو با در نظر گرفتن تحولات رخ داده از جمله وقوع انقلاب اسلامی و آغاز فرآیند صلح خاورمیانه در دهه90میلادی، به طرح این سوال اساسی پرداخت که بر اساس دکترین اتحاد پیرامونی چه اهداف وروابطی بین اسرائیل و ایران در دو مقطع قبل و بعد از انقلاب اسلامی برقرار بوده است؟ در پاسخ به این پرسش باید گفت بر اساس متغیرهای تهدیدزا علیه اسرائیل،این دولت اتحاد پیرامونی را با هدف ایجاد موازنه تهدید در برابر دول عربی با همکاری ایران اجرا نمود. اما پس از سقوط رژیم شاه، اسرائیل راهبرد اتحاد پیرامونی را در جهت مقابله با انقلاب اسلامی، درچارچوب حضور در مناطق استراتژیک جهان ، تاثیرگذاری بر تصمیم سازی آمریکا، احاله مسئولیت و انحصار هسته ای پیگیری کرد. نکته نوآوری این پژوهش بهره گیری از چارچوب نظری موازنه تهدید، با رویکرد توصیفی و تحلیلی در جهت تبیین پندار اسرائیل از تهدیدات و اتحاد با هویت های ناهمگن بوده است. یافته های نویسنده تبیین می کند که پایه اهداف و روابط اسرائیل محصول ساخت قدرت و رفع چالش های امنیتی بر اساس تهدیداتی است که در محیط روانی اسرائیل یه صورت تبلیغی ونمایشی بوده نه در محیط واقعی. به معنای دیگر محیط روانی و ادراکی به طور مستقیم برداشتی از تهدید را برای اسرائیل فراهم کرده است.