اثربخشی آموزش ایمن سازی روانی بر ناگویی هیجانی، خودتعیین گری و جهت گیری زندگی نوجوانان با آسیب شنوایی

پژوهش حاضر به منظور بررسی اثربخشی آموزش ایمن سازی روانی بر ناگویی هیجانی، خودتعیین گری و جهت گیری زندگی نوجوانان با آسیب شنوایی در شهرستان های تهران انجام شد. این پژوهش، یک مطالعه نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و گروه گواه بود. در این پژوهش 28 نوجوان پسر با آسیب شنوایی که به روش نمونه گیری در دسترس از مدارس متوسطه شهرستان های تهران انتخاب شده بودند، شرکت داشتند. آزمودنی ها به دو گروه 14 نفری آزمایش و گواه تقسیم شدند. گروه آزمایش، برنامه ایمن سازی روانی را در 10 جلسه 50 دقیقه ای دریافت کردند، در حالی که به گروه گواه این آموزش ارائه نشد. ابزارهای استفاده شده در این پژوهش مقیاس ناگویی هیجانی تورنتو (1994) ، پرسشنامه نیازهای بنیادی روان شناختی دسی و ریان (2000) و آزمون جهت گیری زندگی شییر و کارور (1994) بود. داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس چندمتغیری تحلیل شدند. نتایج نشان داد که آموزش ایمن سازی روانی اثر معناداری بر ناگویی هیجانی، خودتعیین گری و جهت گیری زندگی نوجوانان با آسیب شنوایی داشت. بنابراین آموزش ایمن سازی روانی می تواند ناگویی هیجانی نوجوانان با آسیب شنوایی را کاهش دهد و خودتعیین گری و جهت گیری زندگی را در آنها بهبود بخشد.