معرفی ابعاد ساختاری نوآوری فراگیر و کاربرد آن در خط مشی گذاری عمومی برای کاهش نابرابری

یکی از نقدهای وارد بر خط مشی های نوآوری در جهان، افزایش شکاف بین فقر و غنی در کشورها متعاقب اجرای خط مشی های پیشین است. در این راستا حوزه مفهومی جدید «رشد فراگیر» و «نوآوری فراگیر» به عنوان یکی از نگاه های جدید در خط مشی گذاری، به شناسایی تجارب و خط مشی هایی می پردازد که در کاهش نابرابری در سطح جوامع اثرگذارند. این پژوهش با هدف شناسایی عوامل ساختاری موثر بر شکل گیری تجارب نوآوری فراگیر و با روش فراتلفیق کیفی درخصوص تحقیقات نوآوری فراگیر انجام شد. برای تحلیل داده ها، از «مدل نردبان نوآوری هیکز» استفاده شد و مولفه های شناسایی شده در سطوح خرد تا کلان دسته بندی شدند. مدل نهایی شامل چهار بعد دولت، فناوری مناسب، شبکه های جهانی و سازمان های مردم نهاد (سمن ها) به عنوان عوامل ساختاری موثر در نوآوری فراگیر است. در بخش دستاوردها بر نقش فناوری مناسب، به عنوان بستری که جذب مشارکت و نیز توانمندسازی افراد حاشیه ای در قعر هرم جامعه برای تلاش به منظور کاهش نابرابری را میسر می کند، تاکید شده است.