کارکردهای نسب شناسی در مطالعات تاریخ اسلام

بنا بر علل سیاسی، اجتماعی و فرهنگی، اهتمام به نسب در میان بسیاری از ملل جایگاه و اعتبار ویژه ای داشت. نیاز اعراب به شناخت تبار خود و بسترهای فکری و فرهنگی موجود در سنت های رایج در قلمرو اسلامی زمینه رونق نسب نامه نگاری را، به ویژه از قرن سوم هجری، در میان مسلمانان فراهم کرد و دانشی مستقل موسوم به «علم الانساب» در تمدن اسلامی پدید آورد که در قرون متمادی از پویایی و اهمیت چشم گیری برخوردار بود. نسب شناسی و ارتباط آن با تاریخ می تواند محمل پژوهش های مفیدی در حوزه فعالیت های میان رشته ای باشد. نوشتار حاضر با رویکردی توصیفی- تحلیلی این پرسش اصلی را درافکنده است که نسب شناسی چه جایگاه و کارکردی در مطالعات تاریخی دارد. بر این اساس، با تبیین جایگاه تاریخی نسب شناسی، کارکردهای این دانش در تاریخ اسلام بررسی و تحلیل می گردد.