بررسی درون مایه «ونیته» در رمان هایی از ویرجینیا وولف و سیدونی گبریل کولت: تابلوهای متنی

مضمون «ونیته» یا گذر عمر که در تابلوهای نقاشی دیده می شود، در ادبیات نیز برای اغنای متن و همچنین بازتاب افکار و مشغله های ذهنی شخصیت ها به چشم می خورد. منظور از «ونیته» نقاشی هایی است که بیننده را به تامل بر مرگ، گذر عمر و طبیعت فانی دنیا دعوت می کند. در این تابلوها نمادهای خاصی برای القای این درون مایه به چشم می خورند. ونوس یا هر زنی که خود را در آینه برانداز می کند، ساعت شنی که ناپایداری زمان را یادآور می شود و جمجمه ای که مرگ را احضار می کند از جمله نمادهای غالب در تابلوهای «ونیته» هستند. در این مقاله برآنیم تا به مطالعه اقتباس های ادبی از موتیف های تابلوهای «ونیته» در آثار ویرجینیا وولف و سیدونی گبریل کولت بپردازیم. حساسیت و تامل شخصیت های اصلی رمان های «خانم دالووی» ، «شری» و «پایان شری» بر گذر زمان و مرگ، ما را بر آن داشت که در این پژوهش نشان دهیم که وولف و کولت چگونه در عصر مدرن تابلوهای «ونیته» خود را قلم زده اند.