تاثیر سلنیوم و ویتامین E خوراکی و تزریقی بر عملکرد، فراسنجه های خونی و قابلیت هضم مواد مغذی در بره های شیرخوار نژاد دالاق

ااین آزمایش به منظور بررسی تاثیر استفاده از سلنیوم و ویتامین E به صورت خوراکی و تزریقی بر عملکرد، متابولیت های خونی و قابلیت هضم مواد مغذی در بره های شیرخوار نژاد دالاق انجام شد. 18راس بره نر شیرخوار دالاق یک تا دو ماهه با متوسط وزن 7/2±13 کیلوگرم در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تیمار و شش تکرار مورد استفاده قرار گرفتند. تیمارها شامل: 1- تیمار شاهد (بدون سلنیوم و ویتامین E) ، 2- تیمار تزریقی (تزریق بافتی سلنیوم و ویتامین E) و 3- تیمار خوراکی (خوراندن دهانی سلنیوم و ویتامین E) بودند. طول دوره آزمایش 84 روز بود. جهت بررسی تغییرات وزن، بره ها هر 14 روز توزین شدند. در روزهای 21، 42 و 63 آزمایش، نمونه های خون از رگ وداج گرفته شد و به آزمایشگاه منتقل شدند. جهت اندازه گیری قابلیت هضم مواد مغذی نمونه گیری از مدفوع در هفته آخر آزمایش انجام شد. نتایج نشان داد که بین تیمارها اختلاف معنی داری در عملکرد بره ها وجود نداشت (05/0<p). غلظت آهن در هر دو تیمار دریافت کننده سلنیوم و ویتامین E نسبت به گروه شاهد به طور معنی داری افزایش یافت (05/0p<). غلظت تری گلیسیرید در تیمار دریافت کننده سلنیوم و ویتامین E به صورت تزریقی نسبت به تیمار دریافت کننده به صورت خوراکی و شاهد افزایش معنی داری داشت (05/0p<). مکمل سلنیوم و ویتامین e به صورت تزریقی و خوراکی در این آزمایش باعث افزایش فعالیت آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز نسبت به تیمار شاهد شد (05/0p<) ، همچنین استفاده از مکمل سلنیوم و ویتامین e به صورت تزریقی و خوراکی در بره های شیرخوار اختلاف معنی داری در غلظت هورمون تترایدوتیرونین و تری یدوتیرونین ایجاد نمود (05/0p<). غلظت گلوکز خون در تیمار تزریقی نسبت به تیمار شاهد و خوراکی افزایش یافت (05/0p<). گوارش پذیری مواد مغذی در بین تیمارهای آزمایشی تفاوت معنی داری نشان نداد (05/0<p). به طورکلی نتایج این آزمایش نشان داد که استفاده خوراکی و تزریقی سلنیوم و ویتامین e در اکثر فراسنجه های مورد بررسی باهم تفاوت معنی داری نداشتند و تنها گلوکز و تری گلیسرید خون در تیمار تزریقی نسبت به تیمار خوراکی افزایش نشان داد.