برازش منحنی های رشد در آمیخته های دی آلل بلدرچین ژاپنی و مقایسه الگوهای رشد آمیخته ها

بخش قابل توجهی از عملکرد رشد در پرندگان نتیجه اثرات ترکیبی ژن ها است که تغییرات آنها نیازمند طراحی یک سیستم مطلوب جفتگیری جهت استفاده از توانایی ترکیبی عام و خاص ژن ها است. هدف از مطالعه حاضر بررسی الگوهای رشد ترکیبی چهار سویه مختلف بلدرچین ژاپنی در یک سیستم تلاقی دی آلل جزئی بود. برای این منظور، چهار سویه خالدار ایتالیایی (A) ، تکسدو (B) ، وحشی (C) و ای ام تگزاس (D) در یک طرح تلاقی دی آلل کراس جزئی جهت تولید ترکیب های ژنی مختلف در طی چهار نسل استفاده شد. چهار تابع گمپرتز، ریچارد، لجستیک و ویبول برای رکوردهای وزنی ترکیبات مختلف برازش شدند مناسب ترین تابع برای هر ترکیب توسط معیارهای نکویی برازش انتخاب گردید. سپس فراسنجه های تابع و الگوهای رشد حاصل از مناسب ترین تابع بین ترکیب ها مورد مقایسه قرار گرفت. نتایج معیار های برازش نکویی نشان داد که تابع گمپرتز مناسب ترین تابع برای ترکیب های دوتایی AB، BA، CD و DC و ترکیب های برگشتی ABCD-DCBA، DCBA-ABCD و تابع ویبول مناسب ترین تابع برای ترکیب های چهارتایی ABCD و DCBA جهت توصیف رشد بودند. سال و ماه جوجه درآوری بر تمامی الگوهای رشد اثر معنی دار داشتند. همچنین، اثر ترکیب های مختلف ژنی بر وزن ابتدایی، وزن نهایی، سن و وزن در نقطه عطف و وزن یک روزگی معنی دار بود (05/0>p). اثر جنس پرنده به جز در وزن نهایی 45 روزگی در سایر فراسنجه های منحنی معنی دار نبود (05/0p>). ترکیب DC بالاترین وزن ابتدایی و نهایی، سن و وزن در نقطه عطف را نسبت به سایر ترکیب ها داشت. ترکیب های چهار تایی به خصوص ترکیب DCBA بالاترین وزن نهایی، وزن 45 روزگی و نرخ رشد 45 روزگی، اما پایین ترین نرخ بلوغ را داشت. سن و وزن در نقطه عطف ترکیب DCBAدر بین سایر ترکیب ها در حد متوسط بود و عملکرد بهتری نسبت به سایر آمیخته ها داشت که می تواند به دلیل بیشترین مقدار هتروزیس در این ترکیب باشد.