توسعه فیزیکی شهر شیراز و تاثیر آن در روند تغییرات پوشش گیاهی با استفاده از اتوماتای سلولی و روش فازی و تصاویر ماهواره ای

سنجش از دور فناوری کلیدی برای ارزیابی وسعت و میزان تغییرات پوشش اراضی است. اطلاع از انواع تغییرات پوشش سطح زمین و فعالیتهای انسانی در قسمت های مختلف، به عنوان اطلاعات پایه برای برنامه ریزی های مختلف، از اهمیت ویژهای برخوردار است. بر این اساس تحقیق حاضر با هدف، ارزیابی رشد فیزیکی شهر شیراز در طی سال های 1388 تا 1395 و سپس پیش بینی آن تا سال 1400 و همچنین محاسبه میزان و شدت تخریب پوشش گیاهی در محدوده مورد مطالعه با استفاده از تصاویر ماهواره ای صورت گرفته است. برای دست یابی به این مهم، از داده های سنجش از دور و سیستم اطلاعات جغرافیایی استفاده شده است. محاسبه روند تغییرات رشد فیزیکی، حاکی از این است که مساحت شهر در سال 1388 از 07/13160 هکتار طی یک دوره 7 ساله به 29/17350 هکتار در سال 1395 رسیده است. چنانچه این شرایط باقی بماند مساحت شهر در سال 1400 با رشدی 21/19 درصدی برابر با 58/20683 هکتار خواهد شد. ارزیابی شاخص NDVI نمایان کرد که تراکم پوشش گیاهی در شهر شیراز دارای یک روند کاهشی محسوسی است. به نحوی که مجموع پوشش گیاهی خوب و پوشش گیاهی خیلی خوب حاصله از شاخص NDVI در سال 1388 برابر با 37/6128 هکتار بوده است، در حالی که این مقدار در سال 1395 به 47/4282 هکتار کاهش پیدا کرده است که این به معنای کاهش 10/43 درصدی پوشش گیاهی در این دوره می باشد. نتایج پژوهش نشان داد که بین سالهای 1388 تا 1395 بالغ بر 1891 هکتار پوشش گیاهی و باغات به زمین های ساخته شده تبدیل شده است.