تحلیل نگرش ها و بهره گیری از دانش بوم شناسی شهری در برنامه ریزی؛ با نگاهی بر نمونه های موردی از برنامه های ملی تا محلی

حفظ بستر طبیعی و تنوع زیستی شهر جهت ایجاد ارتباط با طبیعت و ارتقاء کیفیت زندگی در شهر با توجه به افت کیفیت محیط زیست و از هم گسیختگی بنیان های اکولوژیک شهری، نیازمند یکپارچه سازی دانش بوم شناسی با فرآیند برنامه ریزی و توسعه شهری است. هدف تحقیق، تبیین نظری رویکرد جدید بوم شناسی شهری از طریق بررسی سیر تحول مفهوم بوم شناسی و ریشه های شکل گیری دانش بوم شناسی شهری است. همچنین این مقاله در صدد پاسخ دادن به این پرسش است که چگونه با بکارگیری بوم شناسی شهری به عنوان رویکردی نو در فرآیند برنامه ریزی و توسعه ی شهرها، می-توان فرصت هایی را برای ایجاد پیوند میان نظام اکولوژیک با محیط های شهری و فعالیت های انسانی پدید آورد.
تحقیق حاضر از لحاظ روش با اتکا به شیوه های توصیفی و تحلیلی انجام گرفته و تلاش شده است که با انجام مطالعات کتابخانه ای و تحلیل نگرش های مرتبط با بوم شناسی شهری و مباحث مربوطه در برنامه ریزی و طراحی شهری، بتوان به ریشه های نظری موضوع و نحوه ی بکارگیری آن در علوم شهری از جمله شهرسازی با بررسی مصادیق کاربردی آن پی برد.
با توجه به یافته های پژوهش، بوم شناسی شهری به عنوان رویکردی نوین در شهرسازی امروزه از جایگاه مناسبی برخوردار شده است. بازیابی شبکه های اکولوژیک شهری و طراحی و برنامه ریزی زیست بوم محور از مصادیق کاربردی دانش بوم شناسی شهری در سطوح مختلف محسوب می شوند و از این طریق متخصصان توانسته اند در جهت تقویت محیط طبیعی و ایجاد الگوهای توسعه مبتنی برحفظ ارزشهای اکولوژیکی شهر، گام های روبه جلویی بردارند.
نتایج نشان می دهد، کاربرد دانش بوم شناسی شهری در برنامه ریزی و طراحی شهرها در قالب راهبردی نظری و عملی، بایستی به عنوان یک اولویت ملی جهت دستیابی به شهرهای پایدار و تاب آور مد نظر قرار گیرد. دستیابی به این امر مستلزم کارگروهی میان متخصصان مختلف، حمایت از برنامه های آموزشی و ایجاد تغییر در نحوه ی ارتباط میان سیاستگذاران و متخصصان می باشد.