اثربخشی درمان های شناختی-رفتاری و مثبت نگر بر عملکرد اجتماعی-انطباقی و فرسودگی تحصیلی دانش آموزان کمال گرا

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان های مثبت نگر و شناختی-رفتاری بر عملکرد اجتماعی-انطباقی و فرسودگی تحصیلی دانش آموزان کمال گرا است. این پژوهش آزمایشی، با طرح پیش آزمون و پس آزمون و گروه کنترل انجام شد. جامعه آماری این پژوهش شامل دانش آموزان دختر کمال گرای مدارس متوسطه شهر رشت در سال 1395 است. نمونه پژوهش 69 دانش آموز دختر کمال گرا بود که به صورت تصادفی به سه گروه (دو گروه آزمایشی و یک گروه کنترل) گمارده شدند. برای جمع آوری داده ها، از مقیاس کمال گرایی بالینی استوبر، پرسش نامه عملکرد اجتماعی-انطباقی سالملا-آرو و همکاران و مقیاس فرسودگی تحصیلی پرایس و همکاران استفاده شد. گروه های آزمایش، درمان های مثبت نگر و شناختی-رفتاری را در 10 جلسه دریافت کردند و گروه کنترل مداخله ای نگرفت. نتایج نشان داد که درمان های مثبت نگر و شناختی-رفتاری در افزایش عملکرد اجتماعی-انطباقی و کاهش فرسودگی تحصیلی دانش آموزان کمال گرا تاثیر دارد. بین اثربخشی دو درمان تفاوتی به دست نیامد. این یافته ها بیان می کند که درمان مثبت نگر به اندازه درمان شناختی-رفتاری موثر است و می توان از آن به عنوان درمان جایگزین استفاده کرد.