وحدت ساختاری میان زمان و من استعلایی در نقد عقل محض کانت

در این نوشتار، با تمرکز بر نقش زمان در امکان تالیف میان دو سوی حکم تالیفی پیشینی یا تالیف محض، یعنی شهود محض و مفهوم محض، تلاش می شود تا وحدت ساختاری میان این دو سوی تالیف، بر مبنای بنیاد مشترک میان آنها نشان داده شود. امکان تالیف محض، به معنای امکان برقراری وحدت میان زمان، به مثابه شهود محض فراگیر، و من استعلایی و محض، به منزله وحدت خودآگاهی استعلایی و بنیاد تمامی مفاهیم محض فاهمه است. برقراری وحدت میان این دو سو، توسط قوه خیال استعلایی صورت می گیرد و بدین ترتیب، وحدت مورد جستجو، در ساختار خیال استعلایی، یعنی وساطت میان دو حیث پذیرندگی و خودانگیختگی به ظهور می رسد. در این مقاله کوشش شده است تا بر مبنای ساختار بنیادین شهود محض زمان، به مثابه ساختار خودانفعالی یا پذیرندگی خودانگیخته، امکان وساطت قوه خیال میان شهود و مفهوم محض، و به واسطه آن، سرانجام – با توجه به تفسیر هایدگر از کانت - امکان وحدت و یکسانی آغازین و ناگفته میان ساختار زمان و من استعلایی آشکار شود. امکانی که بنیانگذاری فلسفه استعلایی کانت، یعنی بنیانگذاری سوژه متناهی به مثابه زمان در گروی آن است.