واکاوی نسبت مدرنیته با تکوین جهان نارخداد از منظر فلسفه هایدگر

رویکرد زمانی مدرنیته، همان است که ارسطو در کتاب چهارم فیزیک، بیان داشته: "زمان زنجیره ای از اکنون هاست". در مقابل هایدگر معتقد است این فهم از زمان، هستی را در اکنونیت گسسته از گذشته و آینده قرار داده و گویی تمامیت آن در دسترس است تا در فراشد ابژکتیوسازی تحت استیلا قرار گیرد. نتیجه این فرایند آن است که هستی از آشکارگی بازمانده و جهان نارخداد تجسم می یابد. با این حال، پیشنهاد هایدگر برای برون شد از این وضعیت (جهان نارخداد) ، نه تجویز تلاشی مبارزه جویانه بلکه رها کردن امور به حال خود آنچنان که در ذات خویش هستند، می باشد. هایدگر این رها کردن را با اصطلاح ((گلاسنهایت) ) بیان می دارد. برخی از پژوهشگران از ((گلاسنهایت) ) هایدگر، نوعی بی عملی را نتیجه گرفتند. ما در پژوهش حاضر نشان خواهیم داد که ((گلاسنهایت) ) نه عرصه بی عملی که خود متضمن کنشگری است؛ اما در زمان حاضری که عرصه تلاقی گذشته و آینده باشد و هایدگر از آن با نام "لحظه اصیل" یاد می کند؛ همان لحظه مصمم بودگی که باید انتظارش را کشید و به زمان حادث شدنش رویداد مستتر در بطن آن را از آن خود کرد. اصطلاح ((گلاسنهایت) )، در برابر فراشد مدرنیته، نوعی فرایند به تاخیر انداختن را پیشنهاد می کند.