رابطه عملکرد خانواده با پرخاشگری دانشجویان دانشگاه فرهنگیان بیرجند

پرخاشگری از جمله موانع اصلی برقراری ارتباط سالم، موثر و هم چنین سازگاری با سایر اعضای جامعه است. سازگاری یکی از مولفه های مورد نیاز زندگی اجتماعی است. خانواده به عنوان اولین اجتماعی که فرزندان در آن به یادگیری می پردازند، مهم و قابل تامل است. از این رو، این پژوهش با هدف شناخت رابطه بین عملکرد خانواده با پرخاشگری دانشجویان انجام شد. مطالعه حاضر از نوع مطالعات همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانشجویان مشغول به تحصیل در دانشگاه فرهنگیان بیرجند (پردیس امام سجاد "ع") در سال تحصیلی 96-1395 (235 نفر) بود. تعداد 146 نفر بر اساس فرمول کوکران به عنوان نمونه با روش تصادفی خوشه ایانتخاب شدند. ابزار پژوهش، پرسشنامه عملکرد خانواده اپشتاین، بالدوین و بیشاب (1983) و پرسشنامه پرخاشگری نواکو (1986) بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون استفاده شد. نتایج همبستگی نشان داد که بین زیرمقیاس های ارتباط، آمیزش عاطفی، ایفای نقش، عملکرد کلی، حل مشکل، همراهی عاطفی و کنترل رفتار با پرخاشگری رابطه منفی و معنادار وجود دارد (01/0>p). نتایج تحلیل رگرسیون برای پیش بینی پرخاشگری از طریق زیرمقیاس های عملکرد خانواده نشان داد که تنها زیرمقیاس عملکرد کلی (461/0-) ، به شکل معنی داری متغیر پرخاشگری را پیش بینی کرد. بر اساس آنچه در یافته ها نشان داده شد، بین عملکرد خانواده و پرخاشگری رابطه منفی و معنادار وجود دارد. بدین صورت که هر چه خانواده ها عملکرد بهتری داشته باشند، فرزندان آنها پرخاشگری کمتری خواهند داشت. بنابراین خانواده ها نقش موثری در آینده فرزندان خود ایفا می کنند و می توانند با عملکرد صحیح در راستای کاهش پرخاشگری فرزندان خود موثر باشند.