ارتباط مبانی جمال شناسانه نثر خلاق صوفیانه با فراز و فرودهای فکری عرفا در حیطه مرگ و زندگی ( با تکیه بر آثار شیخ ابوسعید ابوالخیر، شیخ احمد غزالی، عین القضات همدانی)

موضوع مرگ و زندگی از دیرباز تا کنون یکی از دغدغه های اساسی ذهن بشر بوده و بستر مناسبی برای محققان ادیان و مذاهب گوناگون و عرفا فراهم آورده است. متون منثور خلاق صوفیه که در گروه نثرهای ذوقی و تغزلی جای میگیرند با مرگ و زندگی برخوردی ذوقی، فعال و هنرمندانه دارند. در این متون به دلیل غلبه حال صوفیانه و عمق تجربه های عرفانی، غالبا با عوامل هنری مختلفی چون صورخیال، عاطفه، چندلایگی معنا، موسیقی کلام، نگارش خودکار، شطح پردازی، رمز، وجود فضای هرمنوتیکی و جنبه های بلاغی زبان روبرو هستیم که بیانگر بکارگیری امکانات زبانی و فرازبانی نویسنده برای ایجاد ظرفیت قابل قبولی در زبان جهت بیان معانی والای عرفانی است. از منظر آنان بین زندگی و مرگ با وجود درک حضور حق تعالی تفاوتی وجود ندارد و مرگ پلی است که دوست را به دوست میرساند