اثر کشت مخلوط و کم آبیاری بر کارآیی مصرف آب و عملکرد گوجه فرنگی ((Lycopersicon esculentum Mill) و ریحان (Ocimum basilicum)

کم آبیاری راهکار بهینه شده ای است که در آن آگاهانه به گیاهان اجازه داده می شود با دریافت آب کمتر از نیاز، محصول خود را کاهش دهند. کشت مخلوط سیستمی پایدار و کارآمد است که از طریق افزایش بهره وری منابع خاک و آب باعث افزایش کارآیی مصرف آب می شود. در این راستا آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی شامل دو فاکتور در سه تکرار اجرا گردید. فاکتور اول سه نوع کشت شامل کشت خالص گوجه فرنگی، کشت خالص ریحان و کشت مخلوط آن دو به نسبت 50 درصد گوجه فرنگی و 50 درصد ریحان و فاکتور دوم چهار دوره زمانی آبیاری شامل آبیاری بدون تنش آبی در ناحیه ریشه FC8/0، آبیاری زمانی که رطوبت خاک در ناحیه ریشه به حدودFC7/0، FC5/0، FC3/0 بود. نتایج نشان داد بیشترین کارآیی مصرف آب بر اساس عملکرد ماده خشک در کشت مخلوط و در سطح رطوبتیFC5/0حاصل گردید. بیشترین عملکرد ماد خشک و عملکرد میوه گیاه گوجه فرنگی در کشت مخلوط و بیشترین عملکرد ماده خشک و تر برای گیاه ریحان در کشت خالص آن بدست آمد. نسبت برابری زمین در تمام سطوح رطوبتی بیشتر از 1 بود که بالاترین میزان آن (1/2LER=) از سطح رطوبتی بدون تنش بدست آمد. به طور کلی کشت مخلوط و کم آبیاری تا سطح FC5/0 برای دو گیاه ریحان و گوجه فرنگی علاوه بر داشتن عملکرد مناسب توانسته از هدر رفتن حجم بالایی از آب جلوگیری کند.