دیپلماسی هوشمند و هم گرایی منطقه ای: جهان اسلام

نظم های منطقه ای به عنوان یکی از مهم ترین حوزه های مطالعاتی روابط بین الملل مطرح اند که به شدت تحت تاثیر سازه ها و پویش های نظام (سیستم) بین الملل قراردارند. تحول نظام بین الملل به سیستم پیچیده- آشوبی، هم گرایی منطقه ای و دستگاه تحلیلی آن را با واقعیت هایی نوین روبه روکرده است که ادبیات کلاسیک روابط بین الملل به آن کمتر توجه کرده است؛ تغییر سازه سیستم بین الملل به سازه شبکه ای و دینامیک قدرت آن به قدرت هوشمند از آن جمله است؛ دیپلماسی هوشمند براساس منطق قدرت هوشمند و کارکرد آن در مدیریت نظم ها و هم گرایی منطقه ای ازجمله چنین واقعیت هایی است که ادبیات موجود به آن نپرداخته است؛ در این راستا هم گرایی در جهان اسلام به عنوان شبکه منطقه ای، فاقد چنین دستگاه تحلیلی است؛ براساس این، پرسش محوری پژوهش حاضر، بر محور چنین واقعیت هایی شکل می گیرد. پژوهش این فرضیه، محوری را مطرح می کند که دیپلماسی هوشمند براساس قواعد پیچیدگی و آشوب ازجمله سازه شبکه ای و همچنین مدیریت دینامیک ها، سبب هم گرایی و تکامل شبکه های منطقه ای می شود. در شبکه جهان اسلام که با انشقاق های سازه ای و دینامیک روبه روست، دیپلماسی هوشمند شبکه ای، راهی برای تحقق هم گرایی است. هدف نهایی مقاله، ارائه مدل تحلیلی نوینی است که دیپلماسی هوشمند شبکه ای را برای هم گرایی و ادغام در نظم های منطقه ای ازجمله جهان اسلام مفهوم سازی می کند.