مقایسه ی چهار روش گردآوری آب باران برای کاشتن بلوط (Quercus brantii) در جنگل های نیمه خشک کوهمره سرخی استان فارس

این پژوهش برای تعیین مناسب ترین روش کاشت بلوط ایرانی (Quercus brantii Lindl var persica Zohary) در طرح های احیا و غنی سازی جنگل در منطقه ی چنارفاریاب کوهمره سرخی استان فارس در مدت سه سال انجام شد. با هدف تامین رطوبت لازم برای رشد نهال های بلوط، چهار روش کاشت در قالب طرح آماری کرت های یک بار خردشده با عامل اصلی مبداء کاشت (بذر و نهال) ، و روش های جمع آوری آب شامل روش چاله ی کاسه یی، جویچه، سکو و چاله ی مستطیلی در چهار تکرار به همراه تیمار شاهد در عرصه بررسی شد. نتایج نشان داد که درصد زنده مانی نهال کاری و بذرکاری در سال‎های بررسی شده روند نزولی داشته است. بین روش های کاشت بذر و نهال تفاوت معنی دار آماری وجود نداشت. روش های کاشت در سطح یک درصد تفاوت آماری داشت، ولی اثرهای متقابل کاشت بذر و نهال، و روش های کاشت با هم تفاوت معنی داری نداشت. در کشت با بذر روش چاله ی کاسه یی، و پس از آن چاله ی مستطیلی و جویچه بیشترین درصد زنده مانی را نشان داد، و بیش ترین درصد زنده مانی در کاشت نهال در روش چاله ی مستطیلی، و پس از آن چاله ی کاسه یی و سکو بود. روش کاشت چاله ی کاسه‎ یی و چاله ی مستطیلی مناسب‎ترین روش در حفظ آب دردست رس گیاه برای جنگل‎کاری بلوط است، روشی که عمدتا صاحبان و پیمان‎کاران عرفی به کارمی برند.