تحلیل پدیدارشناختی نماد در اندیشه آلفرد شوتز

نماد یکی از اصطلاحات رایج در حوزه علوم انسانی است و همواره در تحلیل های مربوط به مردم شناسی، روان کاوی، ‏هرمنوتیک و ادبیات به مثابه مفهومی بنیادین به شمار می رود. به همین سبب، بحث درباره جایگاه، اهمیت و سازکار ‏درونی نماد در حوزه های متفاوت از شان خاصی برخوردار است. با وجود این، تا جایی که نگارنده کاویده است ‏پژوهشی که به طور مستقل موضوع نماد را از چشم انداز پدیدارشناسی بررسی کرده باشد به چشم نمی خورد. بنابراین، ‏پژوهش حاضر در پی آن است تا با اتکاء به آرای آلفرد شوتز- که در زمینه پدیدارشناسی اجتماعی چهره شاخصی ‏است- تحلیلی درخور به دست دهد. چنین پژوهشی مستلزم بررسی برخی از مبانی نظری شوتز در باب آگاهی، ‏بینافردیت، و نیز مفهوم بازنمایی است؛ مفهومی که وی آن را از هوسرل اخذ کرده و در تبیین سازکار نشانه، به معنای ‏عام آن، به کار بسته است. در پایان این پژوهش مشخص می شود که تلقی پدیدارشناختی شوتز در باب نماد لوازم و ‏عواقب نظری خاص خود را دارست. ‏