بررسی تاثیر زبری های موضعی در کنترل و کاهش آبشستگی موضعی تکیه گاه پل

یکی از مهم ترین مباحث مهندسی رودخانه آبشستگی موضعی در تکیه گاه های پل است که به صورت گسترده ای در شش دهه گذشته مورد مطالعه قرار گرفته است. دلیل این امر تخریب اکثر پل ها به دلیل آبشستگی موضعی اطراف پایه و تکیه گاه آن ها می باشد و نه به دلیل سازه ای. از این رو یافتن راهکاری برای کاهش عمق آبشستگی از اهمیت خاصی برخوردار است. در روش های تغییر دهنده الگوی جریان، کنترل آبشستگی به وسیله کاهش قدرت جریان های موثر در آبشستگی صورت میگیرد. از جمله این روش ها میتوان به زبری های موضعی اشاره کرد. در این تحقیق که آزمایشات در شرایط آبشستگی آب زلال و بر روی تکیه گاه نیم دایره ای انجام شد، اثر زبری های موضعی در عمق های مختلف و فواصل متفاوت و با ضخامت ثابت، مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که این زبری ها در کاهش عمق آبشستگی و همچنین تاخیر در روند آبشستگی موثر بوده است. به طوری که وجود یک مقدار بهینه برای فاصله بین زبری ها سبب افزایش عملکرد زبری ها شده است. همچنین در بهینه ترین فاصله بین زبری ها هر چه عمق زبری افزایش یابد موجب کاهش بیشتر عمق آبشستگی و تاخیر بیشتر در روند آن خواهد شد.