بررسی ساختار روایی در داستان شازده کوچولو از آنتوان دوسنت اگزوپری بر مبنای نظریه ژرار ژنت

آنتوان‎ دوسنت اگزوپری (1900-1944. م) شازده کوچولو را در سال (1943.م) منتشر ساخت. این داستان از حادثه‎ای واقعی مایه گرفته و شامل مجموعه یادداشت‎هایی است که سنت اگزوپری از تجربه‎ها و اندیشه‎های زندگی خود برجای گذارده است. روش پژوهش بر مبنای نظریه روایت شناسی ژنت است. روایت داستانی عبارت از توالی رخدادها در بطن محور زمان است. در روایت‎شناسی، میان آنچه به واقع اتفاق افتاده (محتوای روایت) و چگونگی نقل آنچه اتفاق افتاده (شکل روایت) تمایز حاکم است. راوی شخصیت اصلی داستان است و طبق آرای ژنت، کیفیت روایت در دنیای داستانی همسان و به شیوه روایتی متن گیراست؛ زیرا مرکز جهت گیری بر شخصیت - راوی متمرکز است. نوع روایت به شکل «هم روایتی» است. راوی دانای کل و آگاه به امور است که عنان داستان را در دست دارد. هر داستانی از طریق یک یا چند راوی بیان می شود که طبق آرای ژرار ژنت، راوی را می توان از لحاظ نوع روایت و نقل رویدادها در بطن زمان به صورت نظم و ترتیب، تداوم (استمرار) و بسامد (تکرر) بررسی کرد. داستان شازده کوچولو نظم و ترتیب یا بعد گستره زمانی از حال به عقب و جلو، جنبه زیبایی شناختی و هنری دارد و رویداد نقاشی کشیدن بیشترین بسامد را داراست و ثبات پویایی یا سرعت حرکت داستان، دارای شتاب مثبت و در بعضی قسمت ها شتاب منفی دارد. شخصیت های اصلی داستان، خلبان و شازده کوچولو هستند که رویدادها از زاویه دید اول شخص و زاویه دید راوی دیده می شود. داستان شازده کوچولو داستانی تمثیلی است که پیرنگ داستان از لایه های ژرف ساخت و رو ساخت تشکیل شده است.