تاثیر روان نمایشگری بر مهارت های اجتماعی کودکان دبستانی با اختلال نقص توجه و بیش فعالی

اختلال نقص توجه/بیش فعالی شایع ترین اختلال رفتاری در کودکان است که سبب ایجاد مشکلات در توانایی های اجتماعی، تحصیلی، و زندگی خانوادگی فرد می شود. روان نمایشگری از جمله روش های روان درمانی موثر در درمان برخی از اختلالات روانی است. به همین منظور هدف پژوهش حاضر بررسی تآثیر روان نمایشگری بر مهارت های اجتماعی کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه/بیش فعالی بود. پژوهش حاضر نیمه تجربی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه شاهد بود. جامعه آماری شامل تمامی کودکان دبستانی مبتلا به اختلال نقص توجه/بیش فعالی مراجعه کننده به کلینیک توانبخشی نظام مافی تهران در سال 1395 بود که نمونه های پژوهش از میان 90 کودک دارای معیار ورود به پژوهش 40 کودک به شیوه در دسترس انتخاب و به طور تصادفی ساده در دو گروه مساوی 20 نفری مداخله و شاهد جایدهی شدند. پرسش نامه مهارت های اجتماعی گرشام و الیوت (1990) جهت بررسی مهارت های اجتماعی کودکان مورد استفاده قرار گرفت. پس از اجرای پیش آزمون، گروه مداخله 12 جلسه 60-40 دقیقه ای روان نمایشگری را دریافت کردند و گروه شاهد مداخلات روتین را دریافت نمودند. پس از اجرای مداخله، مهارت های اجتماعی دو گروه مداخله و شاهد مورد ارزیابی قرار گرفته و داده ها با استفاده از روش های آماری توصیفی و توسط آزمون تی اختلافی در نرم افزار SPSS v. 22 تجزیه و تحلیل شدند. مقایسه میانگین نمرات در دو گروه مداخله و شاهد نشان داد که نمرات میانگین در گروه مداخله 35/72 با انحراف استاندارد 19/4 (001/0 = P) بیش از میانگین گروه شاهد 29/63 با انحراف استاندارد 30/ 2 (069/0 = P) بود و این نشان داد که گروه مداخله در مقایسه با گروه شاهد افزایش معنی داری در میزان مهارت های اجتماعی داشته اند (71/5 = t، 01/0 > P). یافته های پژوهش مبین این است که روان نمایشگری باعث افزایش مهارت های اجتماعی کودکان با اختلال نقص توجه/بیش فعالی گردید و لذا می توان به عنوان یک شیوه درمانی در آموزش مهارت های اجتماعی این کودکان به کار برد.