نماد شناسی خورشید در مثنوی

آنچه در این نوشتار قصد پرداختن به آن را داریم، پژوهشی است درباره مهم ترین نماد در گستره اندیشه و زبان «جلال الدین محمد بلخی» که به طرزی ظریف و خلاقانه، چشم نواز و پرسش برانگیز در بیشتر آثارش به ویژه مثنوی به کار رفته و شایسته بازنگری است. بازخوانی و بازنگری این تصویر می تواند زمینه های پژوهشی تازه ای را در آثار مولوی فراهم کند. خورشید و نور در نظام اندیشگی مولوی با انگاره ها و باور های دینی، عرفانی، اسطوره ای در هم آمیخته است و به وجهی خاص تبلور یافته و از این روی یکی ازامتیازات شعری وی محسوب شده است. هنگامی که نماد های بنیادین اندیشه مولوی را با توجه به دانش نماد شناسی مورد تحلیل قرار می دهیم به ژرفای شگفت انگیز نوع خاص تفکر این عارف سمبل گرا بهتر پی می بریم؛ چرا که منشوری از نماد هایی که با خورشید گره خورده اند و گرد این کانون به حرکت در آمده اند، اندیشه وحدت گرای او را به خوبی به نمایش می گذارند. مولوی به مدد تصویر خورشید، وحدت پنهان در باطن این عالم را به نمایش گذاشته و با روان کاوی خلاقانه و هنرمندانه به حل تعارض های درونی و روانی پرداخته است. خورشید نه تنها توانسته روان آدمی را در سر حد کمال و زیبایی قرار بدهد بلکه موجب افزایش قدرت، معنویت، امید و بینش نیز شده است.