سخن سردبیر

در سال های اخیر، از یک سو درخواست ها برای تحصیل در دانشگاه های کشور افزوده شده است. از سویی دیگر، پژوهشگران و مدرسان مراکز آموزش زبان فارسی دانشگاه های کشور در پی ادغام همزمان یادگیری زبان فارسی و محتوا هستند تا بتوانند به عنوان یک روش آموزشی کارآمد، یادگیری زبان فارسی به عنوان زبان دوم و نیز یاددهی موضوعات درسی در علوم گوناگون انسانی، اجتماعی، مهندسی و پزشکی را آسان سازند.
همچنین پیامدهای شناختی مهم و گوناگونی در ارتباط با فرایندهای زبانی و مفهومی این رویکرد وجود دارد که هنوز در کشور ما مورد بحث و پژوهش قرار نگرفته است. برخی از اصول این رویکرد این است که زبان برای یادگیری و همچنین برقراری ارتباط استفاده می شود و این موضوع درسی است که زبان مورد نیاز برای یادگیری را تعیین می‏کند. در یک درس با این رویکرد عناصر زیر ترکیب می شوند:محتوا: پیشرفت در دانش، مهارت ها و درک مربوط به عناصر خاص یک برنامه ی درسی معین؛
ارتباط: استفاده از زبان برای یادگیری و یادگیری برای استفاده از زبان؛
شناخت: توسعه ی مهارت های تفکر که میان شکل گیری مفهوم (تجریدی و انتزاعی) ، درک و زبان پیوند برقرار می کند؛
فرهنگ: در معرض دیدگاه های جایگزین و فهم مشترک قرار گرفتن که به آگاهی نسبت به دیگران و خود عمق می بخشد.
به نظر می رسد فرایندهای شناختی در کسب مفاهیم اطلاعات ویژه ی محتوا، می تواند به کارگیری زبان فارسی به عنوان زبان دوم را در فعالیت های آموزشی تحت تاثیر قرار دهد؛ اما هنوز چارچوب های نظری این روش آموزش زبان فارسی برای ادغام محتوا و زبان در یک کلاس مورد بررسی قرار نگرفته است و با آن که از نیم سده‏ی پیش آموزش محتوا و زبان در کلاس های مراکز آموزش زبان فارسی به صورت جداگانه تدریس می شود، هنوز برهمکنش این دو بر یکدیگر برای ما ناشناخته است. به همین منظور، پیشنهاد می شود پژوهش های اصیلی در مورد روش های اجرایی این رویکرد و چارچوب درس ها در مراکز آموزش زبان فارسی انجام گیرد. بدیهی است که این نشریه از چنین پژوهش هایی با رویی گشاده استقبال می کند.
امیررضا وکیلی ‏فرد
آموزشکاو زبان فارسی