طراحی، ساخت و اثربخشی برنامه پویانمایی اجتماعی بر مهارت های ارتباطی و اجتماعی کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم

پژوهش حاضر با هدف طراحی و ساخت برنامه پویانمایی اجتماعی برای کودکان مبتلا به اختلال اتیسم و اثربخشی آن بر مهارت های ارتباطی و اجتماعی این کودکان انجام شد. پژوهش حاضر یک مطالعه شبه آزمایشی با گروه کنترل و پیش آزمون- پس آزمون بود. جامعه آماری پژوهش، شامل کلیه کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم شهر تهران بود که از میان آن ها 16 پسر با اتیسم خفیف در بازه سنی 5 - 10 سال به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شده و سپس به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه گمارده شدند. سپس کودکان گروه آزمایش در 30 جلسه یک ساعته ، سه روز در هفته، شرکت کرده و برنامه پویانمایی اجتماعی را دریافت کردند که علاوه بر پویانمایی، شامل به کارگیری عروسک های دستی و انگشتی، پازل، کارت های مصور داستان، ماسک های هیجانی، و بازی های خانواده محور بود. والدین در هر دو گروه قبل و پس از مداخله به فهرست ارزیابی درمان اتیسم (ATEC) (ریملند و ادلسن، 2012) پاسخ دادند. برای تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار Spss نسخه 21، از آزمون تحلیل کواریانس چندمتغیری استفاده شد. نمرات گروه آزمایش در مرحله پس آزمون کاهش معناداری در تمام خرده مقیاس های آزمون (کارکرد ارتباطی، اجتماعی، شناختی، و رفتارهای تکراری و کلیشه ای) نسبت به پیش آزمون دارد و همچنین بین دو گروه در تمام خرده مقیاس های آزمون تفاوت معنادار وجود دارد (001/0P<). بنابراین، می توان چنین نتیجه گیری کرد که کاهش نمرات در خرده مقیاس های فهرست ارزیابی درمان اتیسم ناشی از بهبود عملکرد این کودکان است. نتایج نشان می دهد برنامه فوق به منظور ارتقاء مهارت های ارتباطی و اجتماعی کودکان طیف اتیسم اثربخش است.