بررسی خشکیدگی درختان حرا در خور بساتین، خلیج نایبند، استان بوشهر با تاکید بر عوامل انسانی

خشکیدگی تدریجی یا ناگهانی درختان حرا در خلیج نایبند مساله ای است که در سال های اخیر سبب کاهش سطح رویشگاه، تخریب زیستگاه و کم رنگ شدن دورنمای توسعه پایدار در منطقه ویژه انرژی عسلویه شده است. در این تحقیق دو خور بساتین و بیدخون به علت دارا بودن سطح بیشتری از درختان حرا و نیز مشاهده موارد خشکیدگی بالا در خور بساتین و موارد خشکیدگی محدود در خور بیدخون، مورد توجه قرار دارند. با نمونه برداری از تعداد 21 خط نمونه 100 متری در راستای طولی خور بساتین (به عنوان مورد) و 6 خط نمونه در طول خور بیدخون (به عنوان شاهد) به گونه ای که بیشترین تعداد درخت در مسیر آنها قرار گیرد، به روش تحلیل مولفه اصلی و آنالیز واریانس یک طرفه، ویژگی های درختان و تفاوت های محیطی این دو خور، مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج این مطالعه نشان می دهد که تفاوت معنی داری در ویژگی های کمی و کیفی درختان باقی مانده در خور بساتین در مقایسه با خور بیدخون وجود ندارد که این می تواند نشان دهنده تاثیر عوامل محیطی در خشکیدگی درختان حرا باشد. اختلال در فرایند جذر و مد (میزان آب ورودی به خور بساتین و سرعت تخلیه آن) در نتیجه بسته شدن دهانه خور، نزدیکی به منبع مازوت و جاده های دسترسی، تسریع کننده خشکیدگی درختان در این خور بوده است.