الگوی تخصیص زمان کار خانگی در مناطق شهری و روستایی ایران

هدف اصلی این مقاله ارائه الگوی تخصیص زمان کارخانگی سرپرست خانوارهای ایرانی، به تفکیک مناطق شهری و روستایی، در سال 1394 و با استفاده از داده های مرکز آمار ایران می باشد. در این تحقیق از نظریه تخصیص زمان (تولید خانوار) گری بکر بهره گرفته شده و با در نظرگرفتن تابع مطلوبیت استون گری، قیود بودجه خانوار و زمان، اثر ویژگی های اقتصادی- اجتماعی خانوار (شامل سن سرپرست خانوار، بعد خانوار، سطح زیربنای محل سکونت خانوار، تحصیلات و درآمد سرپرست خانوار) بر زمان صرف شده سرپرست خانوار در کار خانگی بررسی شده است. نتایج پژوهش دلالت بر آن دارد که زنان و مردان سرپرست خانوار در مناطق روستایی در مقایسه با نقاط شهری، ساعت بیشتری را به کار خانگی اختصاص می دهند. همچنین مردان در نقاط شهری و روستایی در مقایسه با زنان، ساعت بیشتری را به کار خانگی اختصاص داده اند. زیرا بر اساس گزارشات مرکز آمار ایران نرخ بیکاری مردان طی سال های 1392-1394، به ترتیب، 0. 2 + و 0. 5+ درصد تغییر داشته در حالیکه تغییر نرخ بیکاری زنان در همین بازه زمانی، به ترتیب، 0. 1 - و 0. 3- درصد بوده است، که به معنای افزایش بیکاری مردان و کاهش بیکاری زنان است.