مروری بر روش های اصلاح خصوصیات آب دوستی بیوپلیمر نشاسته به عنوان ماده زیس تتخریب پذیر در بسته بندی مواد غذایی

امروزه بخش مهمی از مواد مورد استفاده در صنعت بسته بندی مواد غذایی، از مشتقات نفتی است. این مسئله باعث آلودگی های زیستمحیطی فراوانی در جهان شده است. یکی از راهکارهای پیشنهادی برای مقابله با این مشکل، استفاده از فیلمهای خوراکی و زیستتخریبپذیر، بهعنوان جایگزین مناسبی برای پلیمرهای غیرقابل تجزیه نفتی است. در میان منابع طبیعی مورد استفاده در صنعت بستهبندی مواد غذایی،نشاسته بهعنوان ماده دوستدار محیطزیست شناخته میشود. نشاسته به علت قابلیت تشکیل فیلم، دسترسی آسان، تجدیدپذیری و قیمت مناسب سبب شده تا بهعنوان یک بیوپلیمر زیستی مورد پژوهش قرار گیرد؛ اما معایبی همچون، خاصیت آبدوستی شدید و خواص مکانیکی ضعیف، استفاده صنعتی از این ماده باارزش را محدود ساخته است. وجود گروه های هیدروکسیل در سطح زنجیره های نشاسته، موجب ایجاد پیوند هیدروژنی بین این پلیساکارید و آب شده است. همچنین وجود فضای خالی زیاد، در میان زنجیره های نشاسته سبب شده است تا مولکولهای آب بتوانند بهراحتی از این فضا عبور کنند. امروزه تحقیقات گسترده ای جهت کاهش خاصیت آبدوستی نشاسته انجامشده است؛ که میتوان به اصلاح ژنتیکی، آنزیمی، شیمیایی (استریفیکاسیون، استیلاسیون، فسفریلاسیون) ، استفاده از نانوذرات در ماتریس پلیمر، ترکیب نشاسته با لیپیدها و سایر بیوپلیمرها اشاره کرد. اساسکار اغلب روش های آبگریزکننده، مهارکردن گروه های هیدروکسیل نشاسته به شیوه های مختلف است. از جمله روش های مهار کردن گروه های آب دوست نشاسته میتوان به تشکیل پیوندهای استری بین زنجیره های نشاسته و مواد آب-گریزکننده، تشکیل امولسیون توسط اسید چرب و پرکردن خلل و فرج موجود در شبکه پلیساکاریدی توسط نانو ذرات را نام برد.