تحلیل میزان آمادگی عملیاتی خانوارهای شهری در برابر زلزله مطالعه ی موردی: شهر کرمان

سوانح طبیعی یکی از موضوعاتی است که امروزه بیشتر شهرهای جهان با آن مواجه اند. کشور ایران نیز به علت موقعیت جغرافیایی
خود به طور مکرر با وقوع سوانح طبیعی به خصوص زلزله مواجه بوده است که این امر لزوم به کارگیری فرایند مدیریت سوانح را برای کاهش
خسارات ناشی از وقوع زلزله آشکار می سازد. در این راستا هدف از این پژوهش بررسی میزان آمادگی عملیاتی به منزله ی مهم ترین مرحله از
چرخه ی مدیریت سوانح در سطح چهار منطق هی شهر کرمان است. این پژوهش از نظر روش، توصیفی- تحلیلی و از نوع پیمایشی است.
داده های مورد نیاز با استفاده از مطالعات کتابخانه ای، بررسی های میدانی و به کمک ابزار پرسش نامه در سطح خانوار گردآوری شده است.
بدین ترتیب که جامعه ی آماری 141867 خانوار ساکن شهر کرمان است که حجم نمونه طبق رابطه ی کوکران معادل 350 خانوار برآورد
شده است. روش نمونه گیری خوشه ایمتناسب با حجم نمونه است. نهایتا پس از گردآوری داده ها، تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار
SPSS و انجام آزمونهای تحلیل واریانس یک طرفه، توکی و همبستگی پیرسون صورت گرفته است. نتایج پژوهش نشان می دهد آمادگی
مه مترین مرحله قبل از وقوع سوانح است که در این زمینه بین چهار منطق هی شهر کرمان تفاوت وجود دارد، به طور یکه منطقه ی دو با
میانگین 52 / 52 ، بیشترین و منطقه ی چهار با میانگین 64/ 46، کمترین آمادگی در زمین هی عملیاتی را دارد. همچنین وضعیت اقتصادی
– اجتماعی خانوارها با سطح معناداری 00 2 / 0 و ضریب وزنی 167 / 0 با میزان آمادگی عملیاتی آنها در ارتباط است، یعنی هر چه پایگاه
اقتصادی – اجتماعی خانوارها بهبود یابد به همان نسبت سطح آمادگی عملیاتی آن ها در برابر زلزله نیز افزایش می یابد.