اثر مدیریت تغذیه (معدنی و آلی) بر میزان نیترات، ماندگاری و کیفیت پس از برداشت کرفس تازه برش یافته (Apium graveolens L.)

کاربرد فراوان نهاده های شیمیایی، در مزارع تولید سبزی و صیفی و عرضه سریع این محصولات به بازار (بدون در نظر گرفتن مدت زمان لازم، برای کاهش غلظت یا تجزیه مواد شیمیایی) ، ضرورت مدیریت تغذیه مناسب را در سیستم کشت این محصولات، بیش از پیش آشکار می کند. این مطالعه به منظور بررسی اثر مدیریت تغذیه، بر میزان تجمع نیترات و سایر پارامترهای کیفی گیاه کرفس انجام گرفت. تیمارهای مورد مطالعه شامل تغذیه نیتروژن معدنی (اوره با مقادیر 300، 423، 700 و نیترات آمونیوم با مقدار 560 کیلوگرم در هکتار) ، و آلی (ورمی کمپوست 20 کیلوگرم در 8/7 متر مربع و کمپوست 10 کیلوگرم در 8/7 متر مربع در ترکیب با مایه تلقیح قارچ زیستی تریکودرما) و شاهد بود. بعد از برداشت محصول، عملکرد گیاه در واحد سطح، تعداد ساقه، ارتفاع گیاه، میزان مواد معدنی (سدیم، پتاسیم و فسفر) و میزان نیترات اندازه گیری شد و پس از نگهداری کرفس تازه برش یافته در سردخانه با دمای 1± درجه سانتی گراد به مدت 4 هفته، درصد کاهش وزن، مقدار ویتامین ث، میزان مواد جامد محلول کل و مقدار اسید قابل تیتراسیون کل، هر هفته مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که در تیمارهای آلی، میزان مواد معدنی، ویتامین ث، مواد جامد محلول کل بیشتر بوده، اما میزان عملکرد، تعداد ساقه در گیاه، نیترات و کاهش وزن کمتری در مقایسه با تیمار های معدنی داشتند. با اینکه کاربرد تیمارهای آلی، موجب کاهش ارزش اقتصادی محصول می شوند؛ اما می توانند باعث ایجاد مزه بهتر، ایمنی و پذیرش محصول توسط مصرف کننده شوند.