واکاوی کارکرد «رویا» در سروده های ادونیس

«رویا» ازجمله اصطلاحات اساسی در نقد ادبی و تعریف شعر نو به شمار می رود که تحت تاثیر مکاتب غربی یا تصوف به این حوزه وارد شد. امروز شاعر نوپرداز عرب نه تنها از ساختارها و چارچوب های از پیش تعیین شده پیروی نمی کند؛ بلکه در صدد است تا خیال را در آزادی کامل رها سازد و زبان را شکوفایی دو چندان بخشد و آن را از سیطره عقل و منطق، سنت ها و قراردادها بیرون سازد؛ از این رو به جهان رویا پا می نهد تا به واسطه آن، در دریافت های خود از جهان بیرون به جهانی ماورایی قدم نهد و تصاویر و رمزهایی عرضه دارد که تاویل های بسیار دارد و دریافت یک معنا از آن ممکن نیست. بررسی اصطلاح رویا از آن جهت ضرورت دارد که تحولی بزرگ در اصول نگارش شعر نوی عرب بر جای گذاشت. به نظر می رسد از میان شاعران نوپرداز عرب، ادونیس به خوبی توانسته است ضمن به کارگیری این اصطلاح در نقد ادبی، زبان شعر خود را به شیوه های نگارش رویا بسیار نزدیک کند. مقاله حاضر در صدد است تا ضمن معرفی اصطلاح «رویا» در نقد ادبی معاصر، تکنیک های به کاربستن نگارش «رویا» را در شعر ادونیس مورد واکاوی قرار دهد و نشان دهد ادونیس با تاثیرپذیری از میراث صوفیه و به کارگیری روش هایی در تاویل متن چون عدم تعین در دلالت واژگان و استفاده از شیوه هایی در هنجار شکنی دستوری و آشنایی زدایی در تصاویر، زبان شعر خود را به نگارش رویا یا همان نگارش صوفیانه نزدیک نماید.