ارزیابی اثر پیش تنیدگی مهارهای فولادی بر جابه جایی دیوار دیافراگمی و خاک

آرایش استرات ها در ارتفاع دیوارهای دیافراگمی در گودبرداری های عمیق، دارای محدودیت هایی برای تامین فضای اجرایی مناسب است. به منظور کاهش تغییر مکان افقی دیوار، از اعمال پیش تنیدگی به مهارها می توان استفاده کرد. در این مقاله اثر اعمال پیش تنیدگی به مهارهای فولادی بر رفتار دیوار دیافراگمی به منظور کاهش نشست خاک پشت دیوار ارزیابی گردیده است. تعدادی دیوار دیافراگمی با ارتفاع 20 متر و ضخامت 80 سانتی متر با عمق نهایی گود 12 متر به روش عددی تفاضل محدود مورد بررسی قرار گرفته است. دیوار دیافراگمی در سه نوع خاک ماسه ای، در سه تراز آب مختلف، تحت 3 حالت بدون پیش تنیدگی، 200 و 400 کیلونیوتن پیش تنیدگی مهار، مدل سازی گردیده که نتایج حاصل از 27 مدل ساخته شده بیان گر آن است که اعمال پیش تنیدگی به مهارها موجب تغییر مکان افقی دیوار در ناحیه غیر مدفون دیوار می گردد؛ اما بر جابه جایی افقی دیوار در نواحی عمیق دیوار چندان اثرگذار نیست. بررسی های پژوهش حاضر مشخص نمود که با افزایش مدول الاستیک خاک و بالا بودن تراز آب زیرزمینی، حداکثر تغییر مکان افقی دیوار از پای دیوار به اواسط دیوار منتقل می گردد و از همین رو در خاک های با مدول الاستیک بالا و اشباع، مهارها توانایی بهتری برای کاهش حداکثر تغییر مکان افقی دیوار دارند. از آنجا که کاهش حداکثر تغییر مکان افقی دیوار منجر به کاهش حداکثر نشست خاک می گردد؛ با افزایش مدول الاستیک خاک و تراز آب زیرزمینی اثرگذاری پیش تنیدگی مهارها بر کاهش حداکثر میزان نشست خاک تشدید می گردد. از این رو، روش اعمال پیش تنیدگی به مهارها به منظور کاهش نشست خاک پشت دیوار، مناسب خاک های با مدول الاستیک و تراز آب زیرزمینی بالاست.