برجسته‎سازی های نحوی و واژگانی حسین منزوی در شعر

برجسته سازی از زیرشاخه‎های نقد فرمالیستی است که در آن نقدهایی که با ادبی بودن یک متن مرتبط است مورد توجه قرار می گیرد. با توجه به این نظریه شاعران و نویسندگان در آثار خویش برای جلوگیری از تکرار و یکنواختی ملال‎آور، دست به خلاقیت می زنند و با هنجارگریزی‎ها، قاعده کاهی‎ها و یا قاعده‎افزایی هایی که در سطح زبان انجام می دهند، سطح زبانی کلام را از حالت رکود خارج می سازند. از آنجا که حسین منزوی در عرصه غزل، ابتکارات بسیاری در زمینه شعر دارد، در این جستار سعی شده است به بررسی برجسته سازی‎های وی در زمینه نحو و واژگان پرداخته شود. هدف از این نوشتار که به روش تحلیل محتوا با رویکرد توصیفی تحلیلی انجام شده، دست‎ یافتن به عواملی است که سبب برجسته شدن نحوی و واژگانی این شاعر شده است. حاصل بررسی ها گویای این است که حسین منزوی از طریق قاعده کاهی‎ و یا قاعده‎افزایی اشعارش را برجسته نموده است، که این برجسته‎سازی همه سطوح زبان اشعار وی را در بر گرفته است و مهم ترین راز موفقیت شاعر در برجسته‎سازی ترکیب دو شیوه سنتی و نو بوده است.