تاثیر استفاده از کشت های زنده باکتریایی بر قابلیت هضم و پارامترهای تخمیری شکمبه ای در شرایط آزمایشگاهی

به منظور بررسی اثر کشت های زنده باکتریایی بر قابلیت هضم ماده خشک و ماده آلی، pH، غلظت نیتروژن آمونیاکی شکمبه ای و غلظت اسیدهای چرب فرار سه سری آزمایش در شرایط آزمایشگاهی طراحی شد. سویه های خالص باکتریایی شامل پروپیونی باکتریوم فریدرینریچی و انتروکوکوس فیسیوم از مرکز پژوهش های علمی صنعتی ایران خریداری شد. تیمارهای آزمایشی شامل: 1) تیمار شاهد، 2) تیمار مکمل شده با پروپیونی باکتریوم فریدرینریچی، 3) تیمار مکمل شده با انتروکوکوس فیسیوم و 4) تیمار مکمل شده با مخلوط پروپیونی باکتریوم فریدرینریچی و انتروکوکوس فیسیوم بودند. مایع شکمبه از سه گوسفند دارای فیستوله شکمبه ای به دست آمد. در همه آزمایش ها از یک جیره پایه با نسبت کنسانتره به علوفه 90:10 استفاده شد. در آزمایش دوم مقدار یک میلی لیتر ساکارز 10 درصد به محیط کشت تزریق و در آزمایش سوم pH محیط کشت در نقطه 5/5 تعدیل شد. نتایج نشان داد که تیمار شاهد در پایان مدت انکوباسیون پایین ترین قابلیت هضم ماده خشک و ماده آلی را داشت (05/0>P). غلظت نیتروژن آمونیاکی شکمبه در تمامی تیمارها در ساعت 2 انکوباسیون پایین ترین مقدار بود و با پیشرفت زمان انکوباسیون افزایش یافت. بین تیمارها از نظر نسبت استات به پروپیونات اختلاف معنی داری وجود داشت و تیمارهای مکمل شده با پروپیونی باکتریوم و مخلوط پروپیونی باکتریوم و انتروکوکوس پایین ترین نسبت را داشتند (05/0>P). به طور کلی، افزودن کشت های زنده باکتریایی در جیره های غذایی می تواند تاثیر مثبت و معنی داری بر قابلیت هضم ماده خشک، ماده آلی و غلظت اسیدهای چرب فرار داشته باشد که این تغییرات با تثبیت pH شکمبه ای همراه بود که شرایط را برای فعالیت میکروارگانیسم های شکمبه مساعدتر می کند.