تعلیم و تعلم قرآن از منظر فقه تربیتی

قرآن، مهم‌ترین منبع استنباط احکام، از جایگاه والایی در عرصه فقه تربیتی برخوردار است. آبشخور اندیشه‌ها و آرای مفسران، فقها و دانشوران علوم اسلامی، قرآن و معارف نهفته آن است. ازاین‌رو آموزش و فراگیری آن مهم‌ترین عنصر نظام تعلیم و تربیت اسلامی به شمار می‌آید. آنچه ضرورت انجام تحقیق حاضر را توجیه می‌کند، دست‌یابی به حکم فقهی تعلیم و تعلم قرآن و سطح‌بندی مراتب آن است. مقتضای قواعد و ادله عامه، رجحان مطلق تعلیم و تعلم قرآن به‌ عنوان اولی است که در مواردی این حکم به حد وجوب می‌رسد. بنابراین حکم تعلیم تعلم قرآن، مشکک و ذومراتب است.