تحلیل معنایی شروط فاء سببیه در قرآن کریم با نگاهی به نظریه ی مشروط به صدق جملات

یکی از نظریات فلسفی که در باب معناشناسی ذکر شده و سپس به حوزه ی زبان شناسی راه یافته، نظریه ی مشروط به صدق جملات است. براساس این نظریه، معنای جمله در محتوای گزاره ای آن گنجانده شده و بر حسب شرایط ، صدق آن ، قابل تبیین است. تطبیق این نظریه با ساختار متفاوت زبان عربی و به ویژه آیات قرآن کریم، می تواند دریچه ای به سوی درکی عمیق از قرآن کریم باشد.
در زبان عربی جملات به دو گروه خبری و انشایی تقسیم می شوند. از آنجایی که اساس جمله های خبری، صدق و کذب آن است، بنابراین تبیین این نظریه در ارتباط با این گونه جمله ها بسیار روشن است؛ اما با این همه ، بررسی نظریه ی مذکور در خصوص جمله های انشایی که بر اساس عدم احتمال صدق و کذب تعریف شده اند، نیاز به کنکاش بیشتری دارد.
در واقع هدف پژوهش حاضر، بررسی آیات قرآن کریم در نوع خاصی از جملات انشایی دستور زبان عربی، مانند: تحضیض، ترجی، تمنی، عرض و… است که به گونه ای غیر مستقیم با گزاره ی خبری خود در ارتباط اند. نوشتار حاضر به روش پژوهش بنیادی و با بهره گیری از کتاب ها، منابع معتبر و مقالات علمی- پژوهشی در پی تبیین آیات انشایی قرآن کریم در ترکیب با فاء سببیه بر اساس نظریه ی مشروط به صدق است و بیانگر آن است که گزاره های خبری در جملات انشایی پیش از فاء سببیه ، ارتباط معنایی خاصی با مفهوم سببیت پس از فاء سببیه دارند.