ارزیابی عملکرد و پروتئین گلرنگ (Carthamus tinctorius L.) در کشت مخلوط با باقلا (Vicia faba L.) تحت تاثیر کودهای زیستی و شیمیایی

کشت مخلوط و کاربرد کودهای زیستی از راهکارهای مهم کشاورزی پایدار در جهت کاهش خطر تخریب منابع محیطی و بهبود تولید محصولات زراعی هستند. بر این اساس، به منظور بررسی اثر کودهای شیمیایی و زیستی بر کشت مخلوط گلرنگ و باقلا، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در دو سال زراعی 1394 و 1395 در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه تبریز، به اجرا در آمد. فاکتور اول چهار الگوی کاشت شامل کشت خالص گلرنگ و باقلا، کشت مخلوط با نسبت های 1:1 و 2:1 به ترتیب باقلا و گلرنگ و فاکتور دوم مصرف کود در چهار سطح شامل عدم کاربرد کود (شاهد) ، کاربرد 100 درصد کود شیمیایی (اوره+ سوپرفسفات تریپل) ، مصرف تلفیقی 30 و60 درصد کود شیمیایی بعلاوه کودهای زیستی (ازتوبارور 1 و فسفات بارور 2) بودند. نتایج نشان داد که مصرف تلفیقی 60 درصد کود شیمیایی و کودهای زیستی در سیستم کشت مخلوط 1:1، موجب افزایش اجزای عملکرد گلرنگ و شاخص برداشت پروتئین در هر دو سال شد. بیشترین میزان روغن و پروتئین دانه نیز به گیاهان تغذیه شده با تلفیق کود زیستی بعلاوه 60 درصد کود شیمیایی مربوط بود. در کلیه تیمارها، نسبت برابری زمین و مجموع ارزش نسبی بالاتر از یک بودند و بیشترین میزان آنها در سیستم کشت مخلوط 1:1 با مصرف تلفیقی کود زیستی و 60 درصد کود شیمیایی حاصل شد. نتایج این پژوهش نشان داد که کشت مخلوط و کاربرد تلفیقی کودهای شیمیایی (به میزان کمتر) و زیستی باعث بهبود رشد و تولید گلرنگ می شود.