اشرافی گری، تجلی بی عدالتی در جامعه و گسست مردم از نظام

علی‌رغم کوچکی گروه‌ها و دسته‌‌های سیاسی گوناگون در برابر حرکت اصیل و ریشه‌دار نهضت دینی و مردمی ایران به رهبری امام خمینی€؛ این گروه‌ها و دسته‌‌ها از چنان تنوع اعتقادی، فکری و رفتاری برخوردار بودند که شاید هیچ نهضت و انقلابی با چنین پدیده‌های متکثر با ادبیات‌های متفاوت روبرو نبود، گویی جریانی پنهان برای هر گروه اجتماعی و هر فرد با گرایش خاصی، گروهکی خلق کرده بود که با شعاری جذاب و آغوشی باز پذیرای قشر و طیف و گروه خاصی باشد. هدف اصلی همه‌ی این جریانات و دسته‌ها جلوگیری از تبدیل یک انقلاب از دل نهضت دینی و مردمی بود؛ از این‌رو برخی از گروه‌ها با زدن ماسک دینی به صورت، خود را در بین مردم و مساجد و حسینه‌ها جا دادند تا با شکار جوانان انقلابی ضمن لاغر کردن پیکره‌ی‌ حرکت اصیل از سازمان‌دهی و انسجام آنان بکاهند و برای نیل به اهداف خود متمسک به شعارهای جذاب شدند که یکی از آنان سردادن شعار «عدالت» و «عدالتخواهی» بود، در کنار این جریان نفوذی در پیکره‌ی نهضت باید اذعان داشت که گرچه پیکارهای سیاسی همه‌ی ‌گروها و دسته‌های غرب‌گرا و شرق‌گرا، رنگ و صبغه‌ای متفاوت داشت ؛ اما تقریبا تمامی آنان با شدت و ضعفی خاص، سخن از برپایی عدالت و برداشتن فاصله‌ی طبقاتی سخن به میان می‌آورند، حتی گروه‌های ملی‌گرا و متمایل به دنیای غرب. هرچند که بیشتر آنان در عمل اعتقادی به آن نداشتند...