نمائی از شکل گیری و نقدی بر مبانی فکری قرآنیون از دیدگاه شیعه و اهل سنت

حدیث ، بعد از قرآن دومین منبع استنباط احکام در نزد شیعه و اهل سنت بوده و بسیاری از احکام فقهی توسط پیامبر اکرم7 تشریع شده و در قالب احادیث و روایات به ما رسیده است. مسلمانان صدر اسلام و ادوار بعد از آن نیز با توجه به امر الهی که می فرماید: (وماءاتئکم الرسول فخذوه و ما نهئکم عنه فانتهوا) (حشر/ 7) «آنچه را پیامبر به شما عطا کرد بگیرید و از آنچه شما را نهی کرد، باز ایستید» اطاعت از امر رسول اکرم را در تمام امور بر خود فرض می دانسته اند. اما تفکری که از دیر باز در انکار حجیت حدیث و سنت نبی مکرم اسلام7 شکل گرفته و امروزه به قرآنیون معروف شده اند، معتقدند که در قرآن بر اطاعت از احادیث رسول اکرم به وضوح تاکید نشده و احادیث و روایات دارای تناقضاتی هستند که بدلیل آن تناقضات نمی توان رفتار و ایمان دینی و دستورات فقهی وشرعی را بر آنان استوار کرد و ایشان قرآن را یگانه منبع تشریع دانسته و خود را مستغنی از احادیث و روایات می دانند و بر این باورند که هر کس که با زبان عربی آشنا باشد قادر است از قرآن تمام چیزهایی که لازم دارد را برداشت کند. ایشان با استناد به آیه (تبیانا لکل شی‏ء) (نحل / 89) « (قرآن) بیانگر هر چیز (است) » می گویند: قرآن که خود بیان گر همه چیز است چگونه خود نیاز به تفسیر دارد. دراین پژوهش برآنیم که پس از شناسایی نحوه شکل گیری این جریان فکری به بیان مبانی فکری آنها پرداخته و از دیدگاه شیعه و اهل سنت به نقد آنها بپردازیم.