مقام ولایت و نسبت آن با نبوت و رسالت در عرفان

حقیقت ولایت،کلمه ای طیبه ی الهی است که اصل آن ثابت و فرع آن در آسمان است"ولایت"دارای درجات و منازل و مقامات وفروعات و ظهورات است و برحسب مراتب وظهوراتش، احکام آن متکثر است. ولایت یکی از محوری ترین مسائل عرفان است که درانسان کامل تحقق پیدا می کند. این جهان عین ظهورخداوند است وخداوند درمظهر خود حضور دارد. پس انسان نیزکه جزئی از این جهان است مظهرحضرت حق می گردد ومفهوم ولایت دراینجا معنا پیدا می کند. ولی کامل کسی است که جمیع اسماء وصفات حق را دارا باشد،و این فرد کسی نیست جز نبی حقیقی. نظام دنیا و اخرت وابسته به وجود حقیقت محمدیه است. چنین حقیقتی به اعتبار باطن ولایت، رب جمیع مظاهر است. حقیقت محمدیه قطب الاقطاب عالم وجود است که جمیع انبیاء و اولیای الهی از شئون این اسم اعظم به حساب می آیند. گستره نبوت او شامل تمام مراتب غیب وشهود است وهنگامی که در شخص تحقق می یابد به ولایت خاصه و عامه تقسیم می گردد. ولایت خاصه باطن نبوت است وچون یکی از اسماء الهی است، ابدی وازلی است،اما نبوت ورسالت براساس زمان تاریخی پایان پذیرند. ولی کامل به سبب اسماء الهی در عالم تصرف و آن را اداره می کند. پس مقام ولایت،کتاب جامع الهی ونسخه عالم کبیر است و این مقال برآن است تا ارتباط و پیوستگی این سه مفهوم ولایت، نبوت ورسالت را بررسی نماید. وجانمایه ی نبوت و رسالت را که همان مقام ولایت است به تحلیل بنشیند.