شخصیت پردازی تلفیقی مندنی پور در رمان دل دلدادگی

اثرپذیری ادبیات فارسی پس از انقلاب از حماسه بزرگ دفاع مقدس و آفرینش آثار بسیاری اعم از منثور و مکتوب در انواع مختلف ادبی بویژه ادبیات داستانی با این مضمون، موید نظریات مکاتب نقد اجتماعی واهمیت و عظمت جنگ تحمیلی برای ملت ایران و بخصوص اهل ادب است. در کنار داستانهای زیادی که کاملا به انعکاس این موضوع پرداخته اند، آثار دیگری نیز هست که به شیوه غیرمستقیم و شاید موثرتر این حادثه بزرگ را با شیوایی و جذابیتی کامل بازتاب داده اند؛ ازجمله آنها می توان به رمان «دل دلدادگی» شهریار مندنی پور اشاره کرد. نویسنده در بین حوداث مختلف تشکیل دهنده داستانش، اپیزودی را به جبهه رفتن یکی از شخصیتهای اصلی داستان (کاکایی) اختصاص می دهد که در سایه آن با انتخاب صحیح شخصیتهایی که جز شخصیت اصلی، همه مختص این اپیزودند و شخصیت پردازی تلفیقی؛ یعنی آمیزه ای از سه شیوه شخصیت پردازی مستقیم، غیرمستقیم و جریان سیال ذهن، شیوه متناسب با این بخش را درنظر می گیرد. هرچند دل دلداگی نمونه شاخص رمان جریان سیال ذهن است؛ ولی مندنی پور در اپیزود جبهه که شخصیتها به دلیل درگیری های شدید بیرونی نمی توانند بر کشمکشهای درونی خود تمرکز کاملی داشته باشند، توجه کمتری بر ارائه درون شخصیتها داشته و از میان شیوه های شخصیت پردازی عمدتا به شیوه غیرمستقیم توجه کرده است. نگارنده برای اولین بار در این مقاله می کوشد ضمن معرفی شخصیتهای بخش جبهه این رمان، انواع شخصیت و شخصیت پردازی آن را بررسی کند تا مشخص کند قدرت شخصیت پردازی تلفیقی نویسنده تا چه اندازه در موفقیت نویسنده و اثرپذیری خواننده و فضاسازی متناسب با حال و هوای جنگ موثربوده است.