ارزیابی تاثیر آمادگی یادگیری خودراهبر بر مدیریت دانش کارکنان در دانشگاه شهید ستاری تهران

هر چقدر سازمان ها بتوانند کمیت و کیفیت دو متغیر مهم یادگیری خودراهبر و مدیریت دانش را در سازمان خود بالا ببرند در آینده به نفع سازمان خواهد بود. در واقع این دو این متغیر مهارتی مهم و کاربردی هستند که امروزه سازمان های آموزشی و غیر آموزشی به شدت برای بهره وری و بالابردن کارایی و اثربخشی کارکنان، محیط کاری خود به آن نیازمند هستند. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر آمادگی یادگیری خود راهبر بر مدیریت دانش کارکنان در دانشگاه شهید ستاری تهران می باشد. روش تحقیق حاضر ازنظر هدف کاربردی است. هم چنین این تحقیق، بر مبنای ماهیت داده ها و نحوه گردآوری، از نوع تحقیقات توصیفی پیمایشی می باشد. جامعه آماری در پژوهش حاضر شامل کلیه کارکنان دانشگاه هوایی شهید ستاری تهران است که حجم نمونه نیز 104 نفر از کارکنان بود که از روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند. برای تجزیه وتحلیل داده ها از روش های آماری توصیفی و استنباطی استفاده شده است. در بخش توصیفی از میانگین و انحراف معیار استفاده شده است. در بخش استنباطی از آزمون های t دو نمونه ای مستقل و آنوا و ضریب همبستگی و رگرسیون و فریدمن استفاده شده است. ابزار گردآوری پژوهش حاضر پرسش نامه فیشر و دیکسون است. نتایج به دست آمده از این پژوهش نشان می دهد که یادگیری خود راهبر بر مدیریت دانش تاثیر معنادار و مستقیمی دارد و فرضیه تحقیق تایید می شود. بر اساس آزمون رگرسیون از آنجایی که سطح معناداری به دست آمده کمتر از 05/0 است، لذا یادگیری خود راهبر بر روی مدیریت دانش تاثیر مثبت و معناداری دارد.